Jestem zwykłym człowiekiem. Pochodzę z Warmii, choć już tam nie mieszkam. Coś mi od najmłodszych lat podpowiadało, że w życiu chodzi o coś więcej, niż o przeżycie. Że są inne, większe wartości. Że moje życie należy do mnie, że to ja mam prawo nim kierować i o nim decydować. Że w związku z tym powinienem zrobić „coś”, żeby było ono bogatsze, pełniejsze, lepsze.

Nie wiedziałem jednak „co?”

Pełniłem w życiu różne funkcje, różne były moje życiowe role, robiłem różne rzeczy. Pracowałem między innymi jako parobek w Szwajcarii. Musiałem tam choćby co rano myć krowom ogony, co wówczas odbierałem jako hańbę; takie są tam jednak wymogi sanitarne. Byłem też pierwszym Polakiem stojącym na czele ZARA Polska. W ten sposób, pośrednio, pracowałem dla najbogatszego Europejczyka, którego miałem przyjemność poznać.

Mogę powiedzieć, że w „Meczu Życia” prowadziłem 2:0. Nie wiedziałem jednak: co dalej? I wtedy właśnie „dostałem” bramkę na 2:1. Pod sam koniec pierwszej połowy. Przez tyle lat było tak fajnie, a tu masz. Klops… Mogłem się tego jednak spodziewać. Bo gdzieś zeszło ze mnie powietrze. Zawiesiłem się.

Coś się jednak wydarzyło… Używając terminologii piłkarskiej mógłbym powiedzieć, że zszedłem do szatni na przerwę. I zastałem nowy „Sztab Szkoleniowy” – ludzi, którzy pokazali mi, jak grać, by wygrać…  Przecież to MÓJ NAJWAŻNIEJSZY MECZ. O MOJE ŻYCIE!  Tu nie ma dogrywki! To FINAŁ! I gra się do końca! Dopóki Sędzia Najwyższy nie gwizdnie po raz ostatni, gra się toczy. A drugiej szansy nie dostanę.

I o tym czego nauczyła mnie pierwsza połowa, a co w pełni zrozumiałem w „przerwie”, napisałem. Myślę przy tym, że nie do końca to, czego się spodziewasz. Myśleć wszak mogę co chcę.

Od momentu, gdy zaświtała mi myśl o tym, by tę książkę napisać, do momentu jej wydania, minęło około dziewięciu miesięcy. Chyba najlepszych w moim dotychczasowym życiu. W tym czasie zmieniło się tak wiele wokół mnie! Bo sam się zmieniłem. Inaczej się zachowuję. Inaczej wyglądam, inaczej się poruszam. Inaczej patrzę na świat. Inaczej patrzę w przyszłość. Ale przede wszystkim: inaczej myślę. Gdyż wiem teraz, jaką myśli mogą mieć moc. Jaką mają moc! Dużo więcej nie tylko wiem, ale też widzę i rozumiem. Jak mawia Bob Proctor: musiałbym użyć teleskopu, by dostrzec siebie takiego, jakim wtedy byłem. Niespełna rok temu.

Mogę powiedzieć, wracając do terminologii sportowej, że w tym czasie odbyłem drogę z ławki rezerwowych na boisko. Przestałem być widzem, a stałem się graczem. I moje życie stało się przez to dużo fajniejsze.